Telekamery

No no, wielkie osiągnięcie serialu. Nominacje do TK. Mam nadzieję, że zagłosujecie ;)

Zawieszenie

Pragnę poinformować moich czytelników, że zawieszam bloga do czasu aż ogarnę szkołę. Cztery blogi to za dużo, dlatego rezygnuje z tego oraz o Krzyśku, ponieważ brakuje mi weny. Jednak opowiadania na blogu o Oli i Jacku oraz Emilce i Krzyśku będą dalej dodawane ;)

III.5

-Co z Moniką?
-Wystąpiło krwawienie, ale już wszystko w porządku.
Krzysiek odetchnął z ulgą. Ola z resztą też. Oboje usiedli na krzesłach uśmiechnięci, ale Krzyśkowi szybko znikł uśmiech z twarzy. Przypomniało mu się, że będzie musiał jeszcze pogadać z Moniką jak ją obudzą i przypomniał sobie jeszcze o Arturze, który był na izbie wytrzeźwień. Jemu też trzeba było to przekazać. Spojrzał na zegarek. Za 3 godziny powinni byli go wypuścić. Monika z kolei miała wybudzić się narkozy za 2 godziny. Najpierw postanowił, że pogada z przyjaciółką, a potem pojedzie do mieszkania przyjaciółki, żeby pogadać z jej mężem.
2 godziny później
Ola i Krzysiek siedzieli przy łóżku swojej przyjaciółki. Po mału Monika się wybudzała. Była bardzo słaba. Rozejrzała się i jej wzrok zatrzymał się na Krzysztofie.
-Co się stało?- zapytała niewyraźnie.
-Nie pamiętasz nic?- zapytał kolega.
Monika delikatnie pokręciła głową na "nie".
-Miałaś wypadek i...- mężczyzna nie dokończył. Nie był w stanie powiedzieć, co się stało. Całe szczęście Ola była obok i opanowała całą sytuację.
-Monika, bo ty musisz wiedzieć jedną rzecz. Rozmawiał z nami lekarz i powiedział nam, że masz złamany kręgosłup.
-Nie, to niemożliwe- Monika nie mogła dopuścić do siebie tej myśli. Nie dość, że syn niepełnosprawny, to jeszcze ona- To musi być pomyłka- próbowała zaprzeczyć.
-Też bym wolał, żeby tak było, ale niestety- rzekł Krzysiek.
Monika odwróciła głowę w drugą stronę i zagryzła wargę. Po chwili rozpłakała się.
-Chcę pogadać z Arturem- powiedziała przez łzy.
-Artur jest w areszcie- odparł Krzysiek.
-Jak to w areszcie? Co się dzieje do jasnej cholery?
-Pokłóciłaś się z Arturem- zaczął.
-To akurat pamiętam i pamiętam też, że wyszłam z mieszkania, ale dlaczego i co się później stało to już nie.
-Artur przyszedł pijany. Wkurzyłaś się i wyszłaś. Miałaś chyba jechać do Emilki, ale niestety nie dojechałaś. Zjechałaś na lewy pas i wjechałaś w ciężarówkę.
-Szkoda, że nie zginęłam- powiedziała cicho, ale Krzysiek ją usłyszał.
-Nawet tak nie mów- powiedział i przytulił bardzo delikatnie przyjaciółkę, ale po chwili się od niej oderwał.
-Chwila, czy ty to zrobiłaś specjalnie?- Olkę coś tknęło- Chyba nie chcesz nam powiedzieć, że chciałaś to zrobić?
Monika się rozpłakała. Dopiero teraz do niej dotarło, co tak naprawdę zrobiła. Chciała się zabić, zostawić syna przyjaciół. Krzysiek z powrotem przytulił przyjaciółkę.
-Ja nie wiem co się stało- Monice poleciał kolejny strumień łez.
-Już, nie płacz. Wszystko będzie dobrze- Ola razem z Krzyśkiem pocieszali koleżankę.
-Jak będzie dobrze? Ja nie będę chodzić. I ty mówisz, że wszystko będzie dobrze? Ja mam niepełnosprawne dziecko.
-Chyba zapominasz, że masz nas- powiedziała Ola i również przytuliła przyjaciółkę. Wtedy na salę wszedł Artur z bukietem czerwonych róż. Było ich piętnaście. Dlaczego tyle? Właśnie tyle lat byli małżeństwem.
-Cześć Moniś- powiedział, udając, że nic takiego nie zrobił.
-Nie monisiuj. To wszystko przez ciebie- kobieta szybko uciekła wzrokiem od męża.
-Ola, Krzysiek. Proszę, zostawcie nas samych- Artur chciał porozmawiać na osobności, ale Monice się ten pomysł.
-Chcę, żeby przy mnie byli.
-Tylko pięć minut.
Ola z Krzyśkiem widząc to, postanowili się ulotnić i wyjść na korytarz. Koleżanka odprowadziła ich wzrokiem.
-Monika, proszę. Wybacz mi. Ja cię kocham mimo wszystko. Nie miałem pojęcia, że to się tak skończy. Proszę, chcę być z tobą na dobre i na złe. W zdrowiu i chorobie- Artur cały czas próbował przekonać Monikę do siebie.
-Na dobre i na złe powiadasz? A co jeśli ja do końca życia będę niepełnosprawna? Pewnie nie chcesz żony kaleki.
-Nie...Nie...Niepełnosprawna?- zająkał się. Wszystko był w stanie znieść, ale to? Rzucił kwiaty i wybiegł z sali. Monika domyśliła się, że to tak się skończy, chociaż wolałaby, żeby on teraz przy niej był. Myślała, że zmieni go ta informacja, ale nie. On wyszedł. Zostawił ją samą. Rozpłakała się. Krzysiek i Ola z powrotem weszli do koleżanki, którą zaczęli pocieszać. Ona szybko zasnęła, więc Krzysiek postanowił pojechać do domu, a Ola została z koleżanką.

III.4

-Sam nie wiem. Ale i tak nic z tego nie będzie, ona ma męża. Tylko, że jak teraz patrzę na ich małżeństwo- Krzysiek westchnął- Nie chcę im życzyć źle i nie chciałbym być powodem ich rozwodu.
-Ale i tak widzę, że czujesz do niej coś więcej niż przyjaźń- powiedziała Ola- Widzę, jak się o nią boisz.
-No boję się o nią, bo to moja przyjaciółka. Tylko przyjaciółka i nic więcej- podkreślił.
-No dobra- Ola nie miała zamiaru się wtrącać w ich relacje i odeszła od tematu.
-Myślisz, że ona będzie sparaliżowana?- zapytał niepewnie Krzysiek.
-Sama nie wiem, musimy być dobrej myśli, a w ogóle co z Arturem?
-Jest na wytrzeźwiałce, za zakłócanie porządku dostanie co najwyżej grzywnę- powiedział- Ale najgorsze jest to, że Monika przez niego teraz tutaj leży. Gdyby nie on, siedzielibyśmy teraz z mamą Artura u Moniki w mieszkaniu.
-Krzysiek, zobaczysz, wyjdzie z tego cało- wtedy wyszedł lekarz, który usłyszał ostatnie słowa posterunkowej.
-Nie byłbym tego taki pewien. Pani Monika ma złamany kręgosłup. Ona nie będzie chodzić- zwrócił się do znajomych policjantki. Ich oboje zatkało. Jeszcze kilka godzin temu Krzysiek z Moniką gonili złodzieja, a teraz na pewno kobieta nie będzie pracować w policji.
-Czy pańswto sami będziecie chcieli powiedzieć o tym przyjaciółce, czy ja mam to zrobić?
-Biorę to na siebie- powiedział Krzysiek. Sam nie wiedział czemu. Może wydawało mu się, że jak sam to jej powie, to przyjmie to spokojniej.
-Panie doktorze, a mógłbym do niej wejść?
-W sumie, to nie ma żadnych przeciwskazań. Tylko proszę założuć fartuch.
Krzysiek posłuchał się lekarza, a chwilę późnej razem z Olą siedzieli przy przyjaciółce. Oboje się bali o nią.
-Franek!- powiedział w pewnym momencie Krzysiek.
-Co Franek?- Ola na niego spojrzała z przymrużonymi oczami.
-Przecież my musimy mu o tym jakoś powiedzieć.
W tym samym czasie, u rodziców Moniki
-Babcia, chciałem pogadać z mamą lub tatą, ale nikt nie odbiera- powiedział smutny Franek, który miał ochotę pogadać z rodzicami.
-Jak to nikt nie odbiera?- zapytała zaskoczona matka Kownackiej. Już miała wziąść telefon od wnuka i zadzwonić do jego rodziców, ale telefon Franka zadzwonił. Na wyświetlaczu było napisane "Wujek Krzysiek". Odebrał.
-Cześć wujek, co chciałeś?- zapytał chłopiec uradowany telefonem od Krzyśka. Zrodziła się w nim nadzieja, że może jego mama jest gdzieś w pobliżu i usłyszy jej głos. Niestety zawiódł się, bo Krzysztof chciał rozmawiać z mamą Moniki.
-Franek, mógłbyś mi dać babcię.
-Tak wujek- Franek podał telefon babci. Kobieta udała się do kuchni, bo miała coś do robienia, a nie chciała tracić czasu.
Krzysiek opowiedział matce przyjaciółki wszystko od początku. Marlena się załamała. Opadła na krzesło i zaczęła płakać. Franek wjechał na wózku. Babcia szybko otarła łzy, jednak on zauważył, że płacze.
-Stało się coś babcia?
Ona nie chciała okłamywać siedmiolatka, ale bała się też powiedzieć prawdę. Nie wiedziała jak on na to zareaguje. Postanowiła powiedzieć prawdę.
-Franuś, twoja mama jest w szpitalu.
Te słowa przechodziły jej trudno przez gardło, ale musiała mu powiedzieć.
-Ale nic jej nie jest?
-Kochanie, mama teraz śpi- zaczęła delikatnie.
-Ale nie umrze?- zapytał chłopiec, przypominając sobie, co było z jego biologiczną mamą. Jak wydarzył się ten wypadek, jego ojciec wsiadł za kółko pijany. Wtedy zdarzył się ten wypadek.
-Nie, nie umrze- Marlena przytuliła wnuka.
W szpitalu
Krzysiek chodził po korytarzu. Lekarze zabrali Monikę na operację, bo wystąpiły jakieś komplikacje. Był bardzo zdenerwowany. Ola cały czas była przy nim i próbowała go uspokoić.  Operacja trwała do rana. Krzysiek nawet na chwilę nie odszedł spod bloku operacyjnego. Dopiero około siódmej lekarz wyszedł do Krzyszytofa, aby przekazać mu informacje.

Wiem, że krótkie, ale szkoła i w ogóle. No ale zawsze coś. Poza tym mam cztery inne blogi i na nie też muszę poświęcić trochę czasu.

III. 3

-Monika, czy to Artur się tak wydziera?- powtórzyła pytanie jej teściowa.
-Tak- odpowiedziała cicho.
-On jest pijany?- zapytała.
-Tak.
Teściowa policjantki nie zadawała więcej pytań tylko wyszła na klatkę i wprowadziła do mieszkania pijanego syna. Krzysiek, zaniepokojony tym, co dzieje się na korytarzu, wyszedł z kuchni, co chyba nie było dobrym pomysłem, bo Artur, gdy go tylko zobaczył, rzucił się na niego. Monika próbowała uspokoić obu mężczyzn, ale to na nic. Nie mogła tego znieść. Wzięła klucze od auta i wyszła. Wsiadła w samochód i pojechała w stronę mieszkania Emilii.
W tym czasie, w mieszkaniu Kownackich
Do mieszkania Kownackich weszli właśnie funkcjonariusze policji, którzy zostali wezwani przez sąsiadów, zaniepokojonych krzykami dochądzącymi z mieszkania. Policjanci zabrali Artura na izbę wytrzeźwień, a Krzysiek został sam na sam z teściową Moniki.
-Może zadzwonię do Moniki, żeby wracała- zaproponował. Teściowa kobiety się zgodziła i Krzysiek wyjął telefon. Już miał wykręcać numer do przyjaciółki, ale jego telefon zadzwonił. Napis na wyświetlaczu wskazywał na to, że dzwoni to jego znajomy Rafał z WRD. Postanowił odebrać.
-Halo, Krzysiek? Gdzie jesteś?- zapytał z nutką zdenerwowania.
-No jestem u Moniki. Właśnie miałem po nią dzwonić, żeby wróciła, a stało się coś?
-Właśnie dzwonię w jej sprawie. Jest w tej chwili w drodze do szpitala. Miała wypadek samochodowy. Zjechała na przeciwległy pas wprost pod ciężarówkę. Uderzyła z takim impetem, że jej stan jeat krytyczny i nie wiadomo, czy przeżyje następną noc.
Krzysiek się załamał się. Zapytał się tylko, gdzie leży i się rozłączył.
-Coś się stało?- zapytała teściowa jego przyjaciółki.
-Monika miała wypadek. Zjechała na lewy pas i uderzyła z dużą siłą w ciężarówkę. Niewiadomo, czy przeżyje.
Teściowa również się załamała. Zaczęła obwiniać swojego syna, o to, co się stało. Zapała próbował ją uspokoić.
Dwadzieścia minut później, pojechali do szpitala.
Stali przy szklanej szybie i wpatrywali się w Monikę, która leżała blada na szpitalnym łóżku. Na twarzy miała zadrapania oraz bandaż na głowie. Miała również podpięte jakieś kroplówki i inne urządzenia, które podtrzymywały ją przy życiu i monitorowały jej stan. Lekarze nie dawali jej żadnych szans. O tym, czy przeżyje miały decydować najbliższe godziny. Jeden doktor powiedział, że nawet jeśli przeżyje, to nigdy nie będzie już w pełni sprawna. Krzysiek tak bardzo bał się o jej życie jak i jej teściowa, z kolei swojego syna nadal o to obwiniała. Patrzyli jak pielęgniarka podchodzi co chwila do blondynki, zapisuje coś i odchodzi. Brunet chciał do niej wejść, niestety lekarze mu nie pozwalali. W końcu prowadzący lekarz się zgodził, widząc stan w jakim jest Krzysiek. Niestety było to tylko pięć minut, jednak zawsze coś. Przysunął sobie krzesełko i usiadł na nim. Złapał koleżankę za dłoń.
-Monika, nie możesz nam tego zrobić, nie możesz umrzeć. Ty musisz żyć dla Franka. Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć i nieważne, czy jak się obudzisz, to będziesz w pełni sprawna czy nie. Byłaś, jesteś i zawsze będziesz moją przyjaciółką. Proszę, obudź się tylko, walcz-. Obiecał sobie, że będzie przy niej dopóki się nie obudzi i kiedy wyjdzie ze szpitala. Nie przestraszyły go wcale słowa lekarza, że będzie niepełnosprawna. Bardziej się bał tego, że może stracić przyjaciółkę na zawsze. Po chwili podeszła do niego pielęgniarka, która poprosiła Krzyśka, żeby opuścił salę. Mężczyzna zobaczył przy matce Artura kobietę o czarnych włosach. To była Emilia. Podszedł do nich.
-Jak Monika?- zapytała widząc kolegę.
-Ona nie może umrzeć, już wolę, żeby jeździła na wózku, ale musi żyć- powiedział zdesperowany.
-Krzysiek, uspokój się. Monika to silna kobieta- nie dał dokończyć koleżance.
-Lekarze dają jej małe szanse. Rafał jak ze mną rozmawiał, to mówił, że jest w stanie krytycznym. Popatrz na nią- Krzysiek wskazał głową Monikę.
-Krzysiek- Emilia położyła ręce na ramiona kolegi- Zobaczysz, wszystko będzie dobrze- powiedziała powoli.
-To wszystko moja wina, mogłem ją zatrzymać.
Wtedy odezwała się teściowa Moniki
-Panie Krzyśku, to nie pana wina. To wina Artura, to tak naprawdę przez niego wyszła.
-Proszę pani, Krzysiek, jedziemy do mnie. Mam jeden pokój wolny, do tego można spać na sofie. Chodźcie.
-Nie, ja zostaję w szpitalu- postawił się Krzysiek.
-Nie ma mowy, oboje jedziecie ze mną, chodź.
-Nie, ja zostaję- uparł się. Emilia nie miała ochoty się kłócić z kolegą i odpuściła. Pozwoliła mu zostać. Teściową Moniki wzięła do siebie i zadzwoniła również do Oli z prośbą, żeby pojechała do Krzyśka. Zgodziła się. Pół godziny później Ola przyjechała do szpitala. Szybko znalazła kolegę, który stał i cały czas patrzył się w Monikę, która właśnie była na granicy życia i śmierci. Cały czas miał nadzieję, że się obudzi, chociaż wiedział, że musi być gotowe na wszystko.
-Krzysiek, dlaczego nie pojechałeś z Emilią?- zapytała posterunkowa.
-Bo chcę być przy Monice. Tak?- wrzasnął.
-Powiedz mi szczerze, czy ty coś do niej czujesz?

No i skończone. Pojutrze spodziewajcie się opowiadania o Emilce
No i jak myślicie
1) Jak będzie brzmieć odpowiedź Krzyśka?
2) Czy Monika przeżyje, a jeśli tak, to czy będzie w pełni sprawna?
3) W ogóle podoba się?

III. 2

Monika niepewnie poszła na przedpokój i ujrzała swoją teściową, po której widać było, że syn jeszcze się nie poskarżył. Postanowiła udać, że nic się nie stało, ale wiedziała, że jak wejdzie do kuchni to się wszystko wyda. Postanowiła pozbyć się jej na chwilę z domu, żeby ogarnąć.
-Mamo, co za niespodzianka. Dobrze, że przyszłaś. Mogłabyś mi skoczyć do sklepu po mleko? Nie będę miała jutro do kawy- powiedziała, starając się nie dopuścić jej do kuchni.
-Jasne, a stało się coś? Jakoś tak nie bardzo wyglądasz. Dobrze się czujesz?- zapytała się, nie wiedząc nic o problemach syna i synowej.
-Jak najbardziej mamo.
-To ja idę tobie po to mleko, a ty zrób mi herbatę- powiedziała teściowa blondynki i wyszła z mieszkania.
Monika zamknęła drzwi i specjalnie ustawiła klucz tak, żeby nie weszła w najmniej odpowiednim momencie. Poszła szybko do kuchni, żeby posprzątać.
-Krzysiek, pomożesz mi? Ona nie może zobaczyć tego bałaganu, bo zaraz zacznie się dopytywać- powiedziała, zamiatając drobne kawałki szkła.
-Jasne, ale dowiem w końcu, co tu się stało?- zapytał Krzysiek.
-Najpierw to ogarnijmy, żeby ona tego nie zobaczyła. Jak starczy czasu to pogadamy. Ok?
-Ok- odpowiedział jej kolega i wziął się za sprzątanie. Po 10 minutach było w miarę czysto. Teściowa Moniki jeszcze nie wróciła, więc Krzysiek postanowił się w końcu dowiedzieć się co jest grane. Podszedł do Moniki i objął ją.
-To dowiem się w końcu?
Monika wiedziała, że teraz już nie ucieknie od udzielenia odpowiedzi na to pytanie. Miała nadzieje, że zaraz wejdzie jej teściowa.
-Halo, Monika?- zwrócił się do zamyślonej przyjaciółki.
-Chodzi o to,...- zaszlochała, nie wiedziała czy kontynuować, ale jak już zaczęła, nie chciała się wycofywać- że razem z Arturem mieliśmy mieć dziecko, ale przez ostatnią akcję poroniłam- rozpłakała się. Krzysiek zaniemówił. Monika nic mu nie powiedziała. Zrobiło mu się przykro.
-Artur powiedział mi, że to wszystko moja wina i zaczęła się ostra jadka.
-Monika, nie płacz. Ułoży się wszystko- przyjaciel zaczął ją pocieszać. Monika chciała już coś powiedzieć, ale przerwał jej dzwonek do drzwi. Otarła szybko łzy i poszła otworzyć. To była jej teściowa, która wróciła z mlekiem i nie tylko. W reklamówkach miała również jabłka, banany, nektarynki i pomarańcze. Monika wzięła torby i poszła je rozpakowywać w czasie, gdy jej teściowa się rozbierała. Po chwili zjawiła się w kuchni. Trochę się zdziwiła, że nie ma jej syna, ale jest jakiś inny facet.
-Dobry wieczór- powiedziała. Monika zauważyła zakłopotanie i swojego przyjaciela, i teściowej.
-Mamo, to mój kolega z pracy, Krzysiek. Krzysiek, to moja teściowa- przedstawiła ich sobie.
-A gdzie Artur i Franek?- zapytała.
-Franek jest u mojej mamy, a Artur musiał jechać do pracy- nie przyszło jej nic lepszego do głowy. Po chwili usłyszała pukanie do drzwi. Była ciekawa kogo niesie tym razem. Podeszła, żeby otworzyć drzwi. Na klatce zobaczyła swojego męża kompletnie pijanego. Sytuacja zaczęła się robić niezręczna. Nie wiedziała, co zrobić, więc bez słowa zamknęła drzwi. Myślała, że Artur sobie pójdzie, ale on zaczął się wydzierać, że połowa mieszkańców to słyszała. Matka mężczyzny popatrzyła na synową, zabójczym wzrokiem.
-To Artur?- zapytała.
Monika myślała, że zapadnie się pod ziemię. Nie wiedziała co robić.

1) Co sądzicie o zachowaniu Artura w tej sytuacji?
2) Co waszym zdaniem powinna zrobić Monika w zaistniałej sytuacji?

Przepraszam, że takie krótkie, ale szkoła i nie mam zbytnio czasu.

III. 1 Awantura

Zapraszam na pierwsze opowiadanie z trzeciej już serii.

Monika z Arturem kłócili się już od dwóch godzin. Na podłodze w kuchni było pełno potłuczonych naczyń. Blondynka stała bezradna, patrząc przez okno. Jej mąż z kolei w sypialni pakował swoje ubrania do walizki. Kobieta nie miała zamiaru go zatrzymywać. Miała dość tych wszystkich awantur. Po kwadransie Artur wyszedł z mieszkania z hukiem. Monika się już totalnie rozkleiła. Ze złości strąciła stojącą obok niej szklankę. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Jej syn był u babci, a jej nie chciało się samej siedzieć w czterech ścianach. Wzięła swój telefon i zaczęła przeglądać kontakty. Pierwsze, co zrobiła, usunęła numer swojego męża. Potem przewijała kontakty dalej. Krzysiek nie, bo pilnuje syna. Ola? Też nie. Miała być u ojca na kolacji. Emilka! Ona nie miała nic w planach. Może się nic nie zmieniło- pomyślała i wykręciła numer do koleżanki. Odebrała już po pierwszym sygnale.
-Cześć Emilia, co dzisiaj robisz?
-Spędzam czas przed telewizorem- powiedziała.
-A może masz ochotę na piwo? Siedzę sama w domu, nudzę się. Nie mam co ze sobą zrobić.
-Na piwo, może nie, ale możesz do mnie przyjść. Zrobimy sobie babski wieczór.
-Ok, to będę za pół godziny. Ogarnę się trochę i przyjadę.
Monika się rozłączyła i zaczęła szykować do wyjścia. Nie chciało jej się sprzątać tego bałaganu, którego zrobiła z Arturem, dlatego poszła do łazienki zmyć rozmazany makijaż i zrobić sobie nowy. Gdy skończyła, poszła do sypialni, żeby wybrać ubranie. Otworzyła szafę i zaczęła przeglądać.  W końcu zdecydowała się na biały top, na to czerwoną marynarkę i do tego dżinsy. Gdy już była ubrana, wzięła klucz od samochodu, zamknęła mieszkanie i poszła w stronę swojego samochodu. Chciała już wsiąść, ale ktoś złapał ją za ramię. Lekko się przestraszyła. Miała nadzieję, że to nie Artur. Bała się odwrócić.
-Monika, zaczekaj- powiedział dobrze znany jej głos.
Monika spojrzała na mężczyznę, który stał za nią. Wiele nie dostrzegała, bo było ciemno. Widziała tylko lekki zarys sylwetki, ale wiedziała, że nie ma czego się bać.
-Co ty tutaj robisz?- zapytała niepewnie.
-Przyjechałem, żeby ci oddać portfel. Zostawiłaś go na biurku, na komendzie. Chciałem ci go oddać, ale ty tak szybko wyszłaś, że nie zdążyłem cię dogonić- powiedział, podając przedmiot.
-Dzięki- odparła, biorąc z dłoni Krzyśka portfel. Chciała już wsiąść do samochodu, ale Krzysiek ją powstrzymał.
-Zaczekaj.
-Krzysiek, przepraszam, ale umówiłam się z Emilią- Monika chciała zamknąć drzwi, ale jej kolega je złapał.
-Monika, bo ja byłem tutaj wcześniej i słyszałem, co się działo u was w mieszkaniu. Wszystko w porządku?
-W jak najlepszym- odpowiedziała. Nie miała ochoty rozmawiać o tym co się stało. Miała na ten dzień dosyć mężczyzn, chociaż wiedziała doskonale, że on nie odpuści. Chciała jak najszybciej odjechać spod bloku.
-Monika, przecież widzę, że się coś dzieje. No mów- przyjaciel nalegał. Chciał wiedzieć, co się stało, bo od rana była jakaś niemrawa. Nie chciał w pracy poruszać tematu, bo nie mieli zbytnio czasu, a już od dłuższego czasu widział, że jest coś nie tak. Ten portfel to była tylko wymówka. Sam jej go wyjął z torebki, gdy była w toalecie poprawić makijaż. Chciał mieć jakiś pretekst do odwiedzin przyjaciółki. Monika wzięła głęboki wdech i zamknęła oczy. Nie wiedziała, czy powiedzieć co jest grane, czy nie. W końcu zebrała się w sobie i postanowiła jednak porozmawiać z Krzyśkiem. Zadzwoniła do Emilii, odwołując spotkanie, a mężczyznę zaprosiła do mieszkania.
-Sorry za ten bałagan. Trochę nas poniosło.
-Trochę? Awanturę było słychać na dworze. Powiesz co się dzieje?- Krzysiek przykucnął przy przyjaciółce, która akurat zbierała kawałki potłuczonych naczyń. Kobieta wypuściła to co trzymała w dłoniach, po czym się podniosła i obróciła się do okna. Wahała się, czy dobrze robi, obarczając Krzyśka swoimi problemami.
-Czemu on mi to robi? Czemu?- zapytała ze łzami w oczach.
-Monia, nie płacz. Wszystko się ułoży- próbował jakoś pocieszyć koleżankę
-Co ma się ułożyć? Mam męża, dla którego nie liczę się ani ja, ani Franek.
-O co poszło?
-No bo chodzi o to, że...- Monika nie skończyła, bo usłyszała, że ktoś przekręca klucz w drzwiach. Bała się, że to Artur. Podeszła do drzwi. Nie wiedziała, czego się spodziewać.

1) Jak się podoba pierwsze opowiadanie z trzeciej serii?
2) Kto przyszedł do Moniki?
3) O co poszła kłótnia Moniki i Artura?